Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/631

 Pod siłą tego szatańskiego uśmiechu młodzieniec zadrżał.
 — To potwarz!.. jestem przekonany... to potwarz! — powtórzył.
 — Nie! — odparł Garaud — to najczystsza prawda.
 — Proszę więc o dowody... Mówiłeś pan przed chwilą, że je posiadasz.
 Przemysłowiec dobył tekę z szuflady.
 — Oznajmiłem panu — zaczął — iż ta, którą kochasz jest zapisaną w rejestrowych księgach przytułku, pod dziewiątym numerem.
 — Tak, wiem... Łucya mi sama o tem powiedziała.
 — A więc nie zaprzeczysz, mam nadzieję protokułowi, zawierającemu nazwisko matki i mamki, która oddała tam to dziecię.
 — Posiadasz pan ów dowód?
 — Tak.
 — Autentyczny?
 — Najwiarogodniejszy w świecie! Podpisany przed dwudziestu jeden laty przez mera w Joigny, a obecnie przed kilku dniami prawnie zlegalizowany. Przekonasz się nareszcie, gdy ujrzysz ów dowód.
 — Pokaż mi go pan, proszę... — rzekł Lucyan, przytłumionym głosem.
 Harmant otworzywszy swą tekę, dobył zeń papier, który Labroue pochwycił gorączkowo. W miarę czytania, na jego twarzy malował się wyraz osłupienia i rozpaczy. Milioner nie skłamał. Żadna wątpliwość nie mogła mieć miejsca. Straszny ów papier wypadł z drżącej dłoni Lucyana.
 — A zatem to wszystko prawda!.. — wyjęknął głucho — Łucya jest córką Joanny Fortier!
 — Joanny Portier... tak... morderczyni twego ojca!.. — dodał Jakób Garaud.
 Labroue zgnębiony ciężko, podniósł nagle głowę.