Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/636

sny złote... zdruzgotana przyszłość... a z nią wszystko, wszystko! I z głową pochyloną ku piersiom, nie usiłował nawet walczyć przeciw ciężko przygnębiającej go boleści.
 Przybywszy do Paryża, wsiadł do fiakra i kazał się zawieźć na ulicę Bourbon. Wysiadając, spojrzał na okna mieszkania ukochanej; oba były szczelnie zamknięte. Niewysłowiona boleść ścisnęła mu serce skoro się znalazł w tym domu, gdzie spotkał Łucyę raz pierwszy, gdzie ją ukochał i tyle chwil błogich przemarzył. Rzęsiste Izy z oczów mu płynęły. Otarłszy je gorączkowo, wszedł w bramę.
 Odźwierna stała w okienku swojej stancyjki.
 — Ach! to pan, panie Lucyanie! — zawołała. — Źle pan jednak trafiłeś...
 — Dlaczego?
 — Panna Łucya tylko co wyszła, by odnieść robotę do szwalni.
 — A nie wiesz pani, jak rychło powróci?
 — Nie wiem.
 — Matka Eliza jest w domu, u siebie?
 — Nie ma jej, panie... dziś rano wcale nie przybyła; zdaje się, iż ma jakieś ważne zajęcie w piekarni.
 — Zatem odchodzę.
 — Możebyś pan zaczekał u mnie, w stancyjce?
 — Nie mogę... ponieważ bardzo się śpieszę.
 — Cóż więc mani pannie Łucyi powiedzieć?
 — Tyle tylko, żem był... nic więcej. — To mówiąc, odszedł.
 — Jak on dziwnie wygląda... — mówiła odźwierna, patrząc za Lucyanem. Przedtem był tak uprzejmym, wesołym... Ha! tak to zwykle bywa... słyszałam, że jest na drodze robienia majątku, bogactwo omamia i zmienia człowieka...
 Lucyan wsiadł do powozu, polecając woźnicy jechać do piekarni na ulicę Delfinatu. Spotkał tam w progu Joannę. Ukończywszy zwykłą swą pracę, właśnie wychodzić miała. Spostrzegłszy przybyłego, roznosicielka chleba, jak gdyby zdjęta przeczuciem nieszczęścia, zadrżała.