Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/647

 — Ja moje drogie dziecię... ja... moja ukochana!.. I pośpieszyła uścisnąć dziewczę — dodając. — Wychodziłaś... nie było cię w domu?
 — Tak, wychodziłam do pani Augusty, odnieść robotę, lecz mocno tego żałuję...
 — Dlaczego?
 — Ponieważ Lucyan tu był podczas mej nieobecności, o czem powiadomiła mnie odźwierna. Nie widziałaś go, matko Elizo?
 Joanna pohamowała się całą siłą.
 — Nie... nie widziałam — odpowiedziała.
 — Odźwierna mówiła mi, że był bardzo smutny.. . — Zdawało się jej być może...
 — A jeśli to prawda, matko Elizo, ogarnia mnie trwoga...
 Joanna zadrżała.
 — Trwoga... — wyszepnęła — czegóż się obawiasz?
 — Od rana... od tej wizyty panny Harmant, straszne jakieś przeczucia mnie dręczą...
 — Staraj się to pokonać, me dziecię... Nieraz dręczymy się sami bezzasadnie... potrzeba ci roztargnienia, jeżeli zechcesz, obiadować będę wraz z tobą...
 — Ach! dobrze... dobrze matko Elizo.
 — Wyjdę za kupnem żywności i przygotuję wszystko co trzeba.
 — A ja tymczasem wykończę moją robotę...
 — Lecz odpędź czarne myśli, proszę cię o to...
 — Przyrzekam.
 — Zatem do widzenia...
 Tu wyszła Joanna, uścisnąwszy swą córkę.

---