Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/648

XXX.

 Lucyan, przybywszy przed pałac, na ulicy Murillo, wysiadł po chwili wahania, a raczej walki wewnętrznej z sobą samym i zadzwonił.
 Otwarto bramę, Labroue wszedł na dziedziniec.
 — Czy panna Harmant jest w domu? — zapytał odźwiernego.
 — Tak panie... jest samą, pan Harmant jeszcze nie wrócił.
 — Mógłbym się z nią widzieć?
 Odźwierny zadzwonił na kamerdynera, który ukazał się w progu.
 — Proszę oznajmić o mojem przybyciu pannie Harmant — rzekł Labroue.
 — Pani jest w salonie... widziała pana idącego przez dziedziniec i rozkazała mi go wprowadzić. Proszę więc pójść za mną.
 Lucyan wszedł na schody pałacu.
 Marya wsparta o kominek w salonie czekała. Zmieniony wyraz twarzy przybyłego, oznajmił jej na pierwszy rzut oka, iż Lucyan zostawał pod wpływem głębokiego, moralnego wstrąśnienia. Zkąd ono mogło wyniknąć, napróżno odgadnąć usiłowała.
 — Mój ojciec jeszcze nie wrócił, panie Lucyanie — zaczęła, usiłując pokryć zmieszanie. — Przyjemnie mi jest, że pan go wyprzedziłeś. Spocznij proszę, porozmawiamy.
 To mówiąc, wskazała krzesło.
 Lucyan, ukłoniwszy się, usiadł.
 — Lecz jak pan jesteś bladym... — zawołała. — Cóż się tam stało? Pan jesteś Cierpiącym, jak widzę...
 — Tak pani... — odparł Lucyan, głosem złamanym... — przecierpiałem wiele... i dotąd jeszcze cierpię...