Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/680

 — Dla siebie?
 — Nie, dla osoby, mieszkającej ze mną w pawilonie.
 — Ta pani zasłabła?
 — Tak... jestem mocno zaniepokojony.
 — A więc te jęki, które dosłyszeliśmy...
 — Ona je wydawała.
 — Jestem właśnie lekarzem — ozwał się stojący dotąd w milczeniu, doktór Richard — bolesne jęki dobiegły do mego mieszkania, wyszedłem, aby zobaczyć co się tu dzieje.
 — Pójdź więc pan... pójdź prędko, proszę... — wołał Soliveau. I poprowadził go z sobą do willi.
 Oberżystka poszła za nimi. Amanda leżała wstrząsana konwulsyjnemi ruchami.
 Był to widok przerażający. Doktór Richard pochylił się ku chorej. Owidyusę wraz z oberżystką patrzeli, przejęci trwogą.
 Doktór, ująwszy rękę chorej, zaczął puls śledzić z uwagą. Następnie uniósł jej powieki i otworzył zaciśnięte usta. Powstawszy, spojrzał badawczo na Owidyusza.
 — Rzecz dziwna — rzekł.
 — Co takiego? — pytał Soliveau, zdjęty bojaźnią.
 — Pan byłeś w Ameryce... nieprawdaż? — mówił lekarz — znasz pan Chuchillina z New-Jorku?
 Owidyusz zadrżał, poznawszy w mówiącym doktora, którego przed dwudziestu jeden laty słyszał rozmawiającym ze starym kanadyjczykiem na pokładzie okrętu Lord-Major.
 — Tak panie... — wyjąknął zmięszany.
 — Masz pan tu amoniak?
 — Nie... nie mam.
 — Potrzebuję go jaknajspieszniej... Inaczej nie ręczę za życie tej kobiety.
 — Natychmiast przyślę go panu — wyrzekła oberżystka, i śpiesznie wybiegła.
 Po jej odejściu lekarz zbliżył się do Owidyusza.