Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/685

 Umocniona tą myślą, weszła w głąb kamienicy.
 Po kilkakrotnie towarzyszyła ona Lucyanowi do domu, w którym zamieszkiwał, wskazywał jej z ulicy należące doń okna, nie wiedziała jednak, które drzwi do niego prowadzą na trzeciem piętrze. Zmuszoną była zatem udać się o objaśnienie do odźwiernego w tym względzie.
 — Gdzie mieszka pan Lucyan Labroue? — zapytała, przystępując do okienka, gdzie siedzieli oboje odźwierni, jedząc obiad.
 — Na trzeciem piętrze — odrzekła zapytana — drzwi po...
 Nagłe uderzenie łokciem małżonka, nie pozwoliło skończyć kobiecie.
 — Pan Labroue jest nieobecnym... — sucho zawołał odźwierny.
 — Nie powrócił więc jeszcze? — pytała Łucya nieśmiało.
 — Nie powrócił... i nie powróci... wyjechał!
 — Wyjechał? — powtórzyło dziewczę ze zdziwieniem.
 — Tak!
 — Na długo?
 — Nic nie wiem... Pan Labroue nie potrzebuje zdawać nikomu rachunku ze swych czynności.
 Łucya pochyliła głowę.
 — Dziękuję! — wyrzekła, oddalając się. I wyszła.
 — Ach! ty głupia głowo... — krzyknął odźwierny na żonę w gniewie — nie pamiętasz więc polecenia, jakie nam pan Lucyan pozostawił?
 — Zapomniałam...
 — No to ja tobie przypomnę... — Mówił wyraźnie. — „Ktokolwiek bądź pytałby się o mnie, bądź to kobieta w starszym wieku, bądź młoda, pamiętajcie powiedzieć, żem wyjechał i niema mnie w domu.“ Zdaje mi się, że to jasne... hę?
 — Tak... jasne... to prawda... lecz żal mi było tej młodej dziewczyny Dlaczego on widzieć się z nią nie chce?