Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/700

 — Powtarzam ci, że nie powinienem kochać Łucyi — szepnął z boleścią młodzieniec.
 — Ależ dlaczego?
 — Fatalność mi tego zabrania... Pomiędzy Łucyą a mną, stanęła, jak opoka, zbrodnia... krew... krew... mojego ojca!
 Edmund Castel drgnął, zaciekawiony.
 — Co ty powiadasz? — zawołał Darier, przesuwając ręką po czole.
 — Łucya jest córką Joanny Fortier... kobiety skazanej za zamordowanie mojego ojca.
 Jerzy oniemiał, oszołomiony temi słowy. Edmund tknięty, jak iskrą elektryczną, zerwał się z miejsca.
 — Ta, którą kochasz, byłażby córką Joanny Fortier? — zawołał. — Jestżeś tego pewien?
 — Niestety, jaknajzupełniej!... miałem dowody w ręku i posiadam je jeszcze.
 — Kto ci je dał?
 — Pan Harmant.
 Edmund Castel zadumał się głęboko.
 — Pan Harmaut? — powtórzył — a zkąd je wydobył?
 — Z merowstwa w Joigny, gdzie mamka Łucyi złożyła deklaracyę, oddając ją do przytułku dla opuszczonych dzieci w Paryżu.
 — Lecz zkąd mu przyszła myśl, ażeby Łucya mogła być córka Joanny Fortier? — pytał dalej artysta! — Jadąc do Joigny, dla szukania dowodów, które pragnął ci złożyć przed oczyma, potrzebował wiedzieć, iż Łucya byławychowaną w Joigny... Zkąd mógł o tem siedzieć?
 — Nie odgaduję... nie wiem! — rzekł Lucyan, przykładając rękę do czoła. — Chwilami mieszać mi się w głowie zaczyna.
 — Twierdziłaś niegdyś, iż wierzysz w niewinność Joanny w tej zbrodni?
 — Tak, ale to moje przekonanie nie opiera się na żadnych podstawach. Sprawiedliwość ludzka potępiła wdowę