Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/708

 Szwaczka pani Augusty z pozorną wdzięcznością przyjmowała tę jego życzliwość, ukrywając w głębi powzięte podejrzenia.
 Służąca, przybywszy po odebranie poleceń względem obiadu, przyniosła żądane materyały do pisania.
 — Chcesz list wysłać do kogoś? — pytał z przybraną obojętnością Soliveau.
 — Tak, chcę napisał do pani Augusty!
 — I o czem-że chcesz ją powiadomić?
 — Będę ją prosiła o przedłużenie urlopu, pragnę pozostać dłużej w Bois-le-Roi. — Nie podoba ci się to może?
 — Bynajmniej... lecz właśnie chciałem ci powiedzieć, że będę zmuszonym wyjechać na dni kilka.
 Amanda zadrżała na myśl, że ów pseudo-baron wymknąć się jej może, a tym sposobem, gdy straci wszelki jego ślad, ów wróg tem niebezpieczniejszym dla niej się stanie.
 — Chcesz odjechać... zostawić mnie samą... dlaczego? — pytała.
 — Powiedziałem w domu u siebie, że wyjeżdżam tylko na tydzień, dłuższa nieobecność zaniepokoiłaby moją rodzinę.
 — Nie możesz-że do nich napisać?
 — Nie mogę.
 — Czemu?
 — Marka pocztowa na liście świadczyłaby o moim pobycie w Bois-le-Roi, wówczas gdy sądzą, że jestem w Marsylii.
 Byłaby to niezręczność, jakiej wystrzegać mi się należy.
 — Jeśli tak — rzekła Amanda — razem pojutrze wyjedziemy.
 — Wołałbym, żebyś tu przez dwa dni jeszcze pozostała, oczekując na mój powrót.
 — Smutno mi będzie bez ciebie w samotności...
 — Dwa dni prędko przeminą.
 — Dziewczyna rozważywszy, iż ów baron tak dobrze mógł jej zniknąć w Paryżu, jak w Bois-le-Roi, gdyby to zechciał uczynić, odpowiedziała: