Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/717

 Jednocześnie zapukano do drzwi i Magdalena, służąca z oberży, ukazała się w progu.
 — Jakże zdrowie pani? — spytała.
 — Lepiej... znacznie lepiej.
 — Pani nie pojechała z panem baronem?
 — Nie, jeszcze tu kilka dni pozostanę.
 — W czem teraz pani usłużyć sobie rozkażesz?
 — Czuję wielki apetyt... radabym zjeść obiad...
 — Mamże go tu przynieść?
 — Nie, nie! ubiorę się i pójdę do hotelu.
 — Dobrze... przygotuję dla pani nakrycie w oddzielnym gabinecie.
 — Lecz jeszcze słówko, Magdaleno. Zdajesz mi się być dobrą dziewczyną... Zechcesz-że mi wyświadczyć przysługę, za którą cię sowicie wynagrodę?
 — Jestem gotową... o cóż chodzi?
 — Potrzebuję widzieć się z tym młodym mężczyzną, którego przyniesiono do was zranionego... z panem Duchemin...
 — Rzecz najłatwiejsza.
 — Lecz o tem, prócz ciebie, nikt wiedzieć nie powinien — dodała Amanda.
 — Rozumiem...
 — Mogłażbyś więc zaprowadzić mnie do jego pokoju, tak, aby tego nie spostrzeżono?
 — Najchętniej.
 — W jaki sposób?
 — Przejdziemy podwórzem wokoło stajen i remiz, a następnie udamy się bocznemi schodami...
 — I nikt nas nie zobaczy?
 — Nikt! a kiedy pani iść zechce?
 — Później oznaczę ci dzień i godzinę — rzekła Amanda, wsuwając luidora w rękę służącej. — Pan Duchemin jest może obecnie nazbyt cierpiącym i nie mógłby ze mną rozmawiać.
 — Być może... — odpowiedziała Magdalena. — Czy mam powiedzieć mu, że pani chce z nim się widzieć?