Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/737

kument wydobyty od ciebie, miał posłużyć bezwątpienia do jakiejś obmyślanej zbrodni. Ależ nie miałeś prawa wydawać mu podobnego dowodu?
 — Zapewne... pozostać on winien w archiwum merostwa.
 — Gdyby się przekonano, żeś mu go wydał, cóż nastąpić by mogło?
 Duchemin zadrżał. Wielkie krople potu spływały mu po czole.
 — Byłbym zgubionym! — odrzekł — zgubionym bez odwołania!
 — I nie zemścisz się na zbrodniarzu, który pozornie ocalając cię z przepaści, wtrącił w głębszą jeszcze?.. nie będziesz się starał wy drzeć mu tego dokumentu, jaki zgubić cię może, a razem i owego nieszczęsnego wekslu, jakim cię znasza do milczenia.
 — Zemścić się... wyrwać mu te papiery... Och! jakżebym pragnął!.. lecz w jaki sposób to uczynić?
 — Ufasz mi? — pytała Amanda.
 Duchemin zawachał się z razu, po kilku sekundach:
 — Tak! — odpowiedział.
 — Pozwolisz mi działać i obiecujesz mi bezwzględne posłuszeństwo?
 — W zupełności. Cóż czynić trzeba?
 — Śledzić gorliwie mniemanego barona de Reiss.
 — Lecz jestem przykuty cierpieniem do łóżka...
 — Nic nie ma nagłego... skoro wolno ci będzie wychodzić, działać poczniemy.
 — Do podobnego jednak działania potrzeba pieniędzy, a ja ich nie posiadam.
 — Dostarczę ci takowych. Oboje pomimowolnie musimy zostać wspólnikami w tej sprawie, inaczej zgubi nas ten człowiek. Najgłówniejszą rzeczą obecnie jest dowiedzieć się, gdzie mieszka Owidyusz Soliveau, ów mniemany baron.
 — Jak to... ty niewiesz dotąd jeszcze tego?..