Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/744

 — Wciąż jedno i to samo.
 — Nie starałżeś się zbliżyć do panny Maryi, o co cię prosiłem?
 — Nie miałem odwagi...
 — To źle!
 — Na co się przyda ta nagana...
 — Może ci ona być bardziej pożyteczną, niż sądzisz... — rzekł Edmund Castel poważnie.
 Lucyan spojrzał na artystę zdziwiony.
 — Czyż może istnieć w przeszłości jakikolwiekbądź związek między rodziną Harmanta a mną, albo moimi?
 — Ależ to o teraźniejszości, a nie o przeszłości pragnę pomówić z tobą, mój drogi — odrzekł Edmund Castel, nie chcąc wyjawić zupełnie swych myśli. — Sądzę, iż dla ciebie dobrze byłoby, gdybyś pozwolił wierzyć Harmantowi, iż gotów jesteś] zaślubić jego córkę, a nadewszystko dać poznać pannie Maryi, iż o Łucyi już zapomniałeś i że twoje serce, będąc teraz wolnem, może do niej jedynie należeć.
 — Ależ Marya jest prawie umierającą — zawołał Labroue. — z każdą godziną zbliża się ona do grobu.
 — Jedna przyczyna więcej, aby jej umrzeć pozwolić w złudzeniu szczęścia, gdy takowego dać jej nie możesz w rzeczywistości.
 — Kłamać mi zatem pan każesz?
 — W niektórych ważnych okolicznościach jest to koniecznem.
 — Ależ dlaczego miałbym to tu czynić? — pytał Labrote któremu rady artysty dziwnemi się być zdawały; — widzę, że pan coś ukrywasz przedemną... Musisz mieć jakieś ważne powody, namawiając mnie do odgrywania komedyi wobec Harmanta i jego córki, komedyi i fałszu, do których wstręt czuje.
 Edmund Castel przesunął ręką po czole.
 — Mylisz się — rzekł — panie Lucyanie, mniemając, iż wiem coś, co pragnę ukryć przed tobą. Nic nie wiem... i nie