Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/755

 — Tak... jestem w tym razie posłem mego przyjaciela Lucyana Labroue — rzekł Edmund, rzucając na młodzieńca znaczące spojrzenie.
 Zrozumiawszy je Lucyan, zadrżał.
 — Aha! — odparł przemysłowiec, spoglądając na młodego dyrektora robót.
 — Wiadomo panu — mówił dalej Castel — że Lucyan jest sierotą.
 — Tak... tak! — wymruknął Garaud, marszcząc czoło pomimowolnie.
 — Otóż pan Labrone prosił mnie, bym mu zastąpił ojca w tym razie...
 Harmant podniósł się nagle zmieniony. Czoło rozpogodziło mu się, jak gdyby cudem.
 — Zgaduję o co chodzi... — wyrzekł z uśmiechem. — Lucyan przyjmuje moją ofiarę, stanowimy więc odtąd, panowie, jedną rodzinę, ponieważ obaj jesteście serdecznymi przyjaciółmi Lucyana, możemy zatem mówić otwarcie. Pan Labroue, wiedziony wysoką delikatnością, co w każdym razie zwiększa mój szacunek dla niego, prosił mnie o udzielenie sobie czasu dla głębszego rozmyślenia. Chwila zdecydowania się jego nadeszła, co zawdzięczam wpływowi panów i za co szczerze dziękuję. Zgaduje zatem, iż celem pańskiej wizyty u mnie, kochany artysto, będzie prośba Lucyana o rękę mej córki?
 Lucyan, ulegając pomimowolnie wpływowi Edmunda Castel, wyjąknął z cicha:
 — Tak, panie...
 — Zatem kochani przyjaciele, prośba przyjętą zostaje — rzekł Harmant — ponieważ naprzód była przewidzianą. Potrzebujemy jedynie teraz ułożyć niektóre przedwstępne szczegóły... Liczę w tym względzie na pana Jerzego Barier, uważając go, jako pierwszorzędnego prawnika, zechce on ułożyć wraz ze mną paragrafy kontraktu, jakie przedstawię następnie mojemu notaryuszowi.
 — Jestem na pańskie rozkazy — rzekł Jerzy.