Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/769

 — To pierwsza dla mnie zagadka... przejdźmy do drugiej. Wyszedłszy z pałacu, posłyszałem rozpaczliwy okrzyk Lucyana: Coś pan uczynił? dokąd mnie prowadzisz? Zarzuca on cię pytaniami, by się dowiedzieć, jaką myśl w tem w7szystkiem ukrywasz, a ty mu się zręcznie wymykasz od kategorycznej odpowiedzi, stawiając jakieś ciemne, tajemnicze powody. Powiedz mi, proszę, co to wszystko znaczy?
 — Czyliż nie powiedziałem Lucyanowi, że pragnę dlań szczęścia?...
 — Och! o tem nie wątpię na chwilę.
 — A więc... czynię wszystko z mej strony, aby mu zapewnić to szczęście.
 — Nie gniewaj się, iż powiem ci, opiekunie, że sama wyrocznia delficka mniej była od ciebie zawiłą w odpowiedziach. Masz w tem jakiś cel widocznie...
 — Tak.
 — Nie mógłżebyś wyjawić mi takowego... mnie, najlepszemu przyjacielowi Lucyana?
 — Poszukuję mordercy jego ojca i odkryć go pragnę... — rzekł artysta poważnie.
 Jerzy przystanął.
 — Nic nie rozumiem — odpowiedział. — Szukasz mordercy... masz zatem dowód, iż Joanna Fortier nie była winną w tej zbrodni?...
 — Dowodu jeszcze nie posiadam, ale mam silne wewnętrzne przekonanie.
 — I przyśpieszając małżeństwo Lucyana z panną Harmant, spodziewasz się odkryć zabójcę pana Labroue i stawić go przed sądem w miejsce Joanny?
 — Być może...
 — Lecz kogo oskarżasz natenczas?... na kogo masz podejrzenia?
 — Dotąd nikogo jeszcze nie oskarżam — zawołał Edmund niecierpliwie — ileżkroć razy już ci to powtarzałem?