Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/794

 — Lękam się, byśmy tym razem nie zostali zgubieni bez odwołania!
 Owidyusz upuścił widelec, na którym niósł kąsek do ust i spojrzał z trwogą na mówiącego.
 — Co ty mi śpiewasz? — zawołał — co... co... co znowu?
 I nagle sposępniał, przypomniawszy sobie Amandę.
 — Mówię prawdę... — rzekł przemysłowiec.
 — Może odkryto, że mieliśmy interes, popełniając ów zamach na Łucyę? — pytał Soliveau ze drżeniem.
 — Nie!
 — Cóż więc u czarta? Nie trzymaj mnie na mękach, mów jasno!
 — Trzy słowa rozwiążą ci wszystko... Joanna jest w Paryżu.
 — Joanna Fortier?
 — Tak!
 — A! do kroć piorunów!
 — Odnalazła swą córkę...
 — Czy być może?
 — Zdaje ci się to niepodobnem... a jednak tak jest istotnie.
 — Może się łudzisz fałszywą wiadomością w tym względzie?
 — Żadna wiadomość zakomunikowaną mi nie została... Spotkałem tę kobietę u Jerzego Darier, mojego adwokata.
 — I poznała cię? — wyjąkał, bledniejąc Soliveau.
 — Na szczęście, nie... lecz jej obecność w Paryżu grozi nam najwyższem niebezpieczeństwem. Że nie poznała mnie wczoraj, nic to nie znaczy... Zły los może ją stawić powtórnie na mojej drodze, a wówczas poznać mnie może... Pomyśl więc, jaki ztąd skandal... jaka zguba dla nas obu!
 Owidyusz wybuchnął śmiechem.
 — Czyś ty zwaryował? — wykrzyknął Garaud, spoglądając nań ze zdumieniem.