Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/795

 — Tak... śmieję się pomimowolnie z przestrachu; jaki coraz częściej ogarnia cię teraz, mój stary! Ależ zastanów się. jeżeli stojąc twarz w twarz, nie poznała cię, wszelkie niebezpieczeństwo minęło, nie masz się czego obawiać.
 — Powtarzam ci... że nie poznawszy mnie wczoraj, jutro poznać może.
 — Zapewne... gdybyśmy temu zapobiedz nie zdołali.. . — Posiadasz więc jaki sposób?
 — Ma się rozumieć... jasny jak słońce!
 — Mów-że... mów prędzej, bo oszaleję! — zawołał Garaud, chwytając się za głowę!
 — Na honor! żal mi cię, mój stary... klepki w głowie osłabły ci widocznie — mówił żartobliwie Soliveau. — No, no! nie lękaj się... — dodał — licz na mnie. Joanna Fortier, jak mówisz, tedy znajduje się w Paryżu, jesteś tego pewien, ponieważ ją widziałeś... Ma się rozumieć, iż zmieniła nazwisko?
 — Tak... nazywa się Elizą Perrin.
 — Gdzie mieszka?
 — Nie wiem... najpewniej jednak znaleźć ją można u Łucyi.
 — Przy ulicy Bourbon, numer 9-ty; znam ten dom. Czemże się ona zajmuje?
 — Jest roznosicielką chleba.
 — Co zmuszają przez dzień cały do chodzenia po ulicach i drogach! Do czarta! potężnie obawiać się musi, ponieważ rysopis jej rozesłano na wszystkie strony i pierwszy lepszy agent policyjny do ciupy wsadzić ją może, zkąd powtórnie zaprowadzą ją do więzienia, z którego na świat nie wyjrzy już więcej... Uspokój się! — dodał, uderzając Harmanta po ramieniu — rzecz składa się jaknajlepiej, wypijmy oto butelkę starego burgunda, zebranego z ojczystych naszych winnic... Od jutra przestanie cię już trwożyć widmo Joanny.
 — Cóż więc zamyślasz uczynić?
 — Ja... nic, ale ty coś zrobisz?
 — Ja? — zawołał Garaud z niepokojem.