Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/808

 — Ojciec i matka, zmarli wkrótce, jedno po drugiem... Matka na ostatku... jest temu lat około dwudziestu czterech. Paweł Sarmat był jedynym ich synem...
 — Mieszkał w Dijon?
 — Nie panie. Rodzice odkrywszy w nim niezwykłe zdolności, oddali go do szkół w Châlons, które ukończył z patentem. Był to dzielny chłopak... prawdziwy Burgundczyk... lubił tylko nieco za wiele kobietki. Wyjechał on na obczyznę...
 — Gdzie umarł... nieprawdaż?
 — Niech Bóg uchowa.
 — Cóż się więc z nim stało?
 — Zebrał wielki majątek, zawiązawszy współkę z pewnym bogatym przemysłowcem w New-Jorku. Dowiedziałem się o tem z dzienników, gdzie o nim wciąż piszą. Obecnie zamieszkuje w Paryżu, gdzie wybudował ogromną fabrykę. Ach! jest to człowiek, przynoszący zaszczyt rodzinnej swej ziemi. Przepowiadałem ja to jego ojcu.
 — Czyś pan znał osobiście Pawła Harmant? — pytał artysta.
 — Znałem go, gdy był młodym chłopcem. Obiecywał, iż wyrośnie zeń człowiek nie lada i tak się też stało.
 — I jesteś pan pewnym, że ów Paweł Harmant zamieszkujący w Paryżu, jest tym, którego znałeś?
 — Najpewniejszym panie... ponieważ on jeden był tylko noszącym owe nazwisko.
 — Nie miał rodziny w Dijon, albo gdzieindziej?
 — Miał tylko kuzyna, siostrzeńca swej matki, Soliveau.
 Edmund Castel słuchał z uwagą.
 — A ów kuzyn? — zapytał.
 — Owidyusz Soliveau... to łotr panie skończony! Został on skazanym na trzy lata więzienia za kradzież z włamaniem, przed dwudziestu czterema laty, zesłano go na galery. Oto ca-