Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/819

 — Proszę o to — rzekł Castel.
 — Racz pan wejść do mego gabinetu, kopia za chwilę będzie gotową.
 Edmund poszedł za merem.
 W pół godziny później, z owym dowodem w kieszeni wsiadł na pociąg odchodzący do Paryża, który się zatrzymywał w Bois-le-Roi. Przybywszy tam, udał się do naczelnika stacyi.
 — Wybacz pan — rzekł do niego — iż prosić cię będę o małe objaśnienie.
 — Jestem na pańskie usługi... o cóż chodzi?
 — O jedną z osób ranionych, podczas wypadku na drodze żelaznej, jaki tu miał miejsce przed dwoma tygodniami.
 — O ranioną kobietę?
 — Nie... o młodego mężczyznę.
 — Nazwiskiem?
 — Duchemin.
 — Pan Duchemin, został ciężko ranionym w rzeczy samej, ale obecnie jest zdrów zupełnie. Odebrał sumę pięć tysięcy franków, która została mu wypłaconą przez Towarzystwo dróg żelaznych, tytułem odszkodowania, sam mu oddałem do rąk te pieniądze.
 — Czy przebywa jeszcze tu w Bois-le-Roi?
 — Był przed trzema dniami, lecz pragnął jaknajrychlej odjechać do Paryża. Nie wiem czyli już wyjechał.
 — Nie możnażby się o tem dowiedzieć?
 — Owszem... udaj się pan do hotelu, w którym go leczono.
 — Jak się nazywa ów hotel?
 — Jest to oberża pod znakiem Domku myśliwych, ot! tuż za stacyą... bardzo ztąd blisko.
 Edmund Castel, podziękowawszy naczelnikowi, udał się w miejsce wskazane. Oberża była opróżnioną zupełnie. Edmund znalazł w sali tylko służącą, która wybiegła naprzeciw niego. Była to znana nam Magdalena.