Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/820

 — Co pan sobie życzysz? — pytała.
 — Szklankę kawy z mlekiem i parę objaśnień.
 — Jestem na usługi.
 — Proszę mi powiedzieć, czy tu mieszka pan Duchemin, raniony podczas wypadku na drodze żelaznej?
 — Tak... mieszkał tu... panie.
 — Zatem wyjechał? — zawołał artysta.
 — Wyjechał wczoraj wieczorem.
 — Gdzie?
 — Do Paryża.
 — Nie pozostawił czasem swego adresu?
 — Nie, panie, lecz można będzie pozyskać takowy.
 — Powróci więc tu?
 — Tak... ma tu przyjechać w Niedzielę, z panną Amandą.
 — Któż to jest ta panna Amanda?
 — Młoda, bardzo piękna osoba, która dowiedziawszy się, że został ranionym, przychodziła go odwiedzać. Zdaje się, że ona jest jego przyjaciółką. Pan Duchemin to ładny chłopiec zarówno.
 — Czy panienka wiesz adres tej pani?
 — Nie, panie.
 — A znałaś ją przedtem?
 — Znałam od chwili, gdy zamieszkała tu u nas w willi Róż, należącej do właścicielki tego hotelu z pewnym panem W podeszłym wieku, który zdawał się być jej protektorem.
 — Któż on był?
 — Ha! panie... była to osobistość nie lada... baron... ni mniej ni więcej pan baron!..
 — Baron? — powtórzył artysta.
 — Tak... baron de Reiss.
 Na te słowa Edmund zadrżał pomimowolnie.
 — Mówiłaś... baron de Reiss? — powtórzył, nie wierząc sam sobie.
 — Tak, panie... człowiek z wielkiego świata.
 — Znał on więc pana Duchemina?