Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/839

 — Pójdź wczesnym rankiem na ulicę Murillo i czekaj, aż wyjdzie z pałacu, udając się do Courbevoie.
 — Dobrze... jutro to uczynię.
 — Odebrałeś wynagrodzenie z towarzystwa dróg żelaznych?
 — Odebrałem... Może potrzebujesz pieniędzy? — Bynajmniej, obecnie nie potrzebuję ich wcale i w połowie chcę dzielić twoje wydatki. Oto są moje oszczędności — dodała, otwierając szufladę stolika. — Pochodzi to od barona de Reiss... możesz brać, ile ci tylko potrzeba będzie.
 — Wiesz co? załóżmy wspólną kasę — rzekł Raul — dołączę moje pieniądze do twoich.
 I umieścił swe pięć tysięcy franków w szufladzie, dając dowód najzupełniejszego zaufania, które głęboko wzruszyło młodą szwaczkę. Nazajutrz po zgoleniu wąsów i faworytów, aby nie zostać za pierwszym rzutem oka przez Owidyusza poznanym, gdyby się z sobą spotkali, Raul Duchemin udał się na umówione stanowisko przy ulicy Murillo, naprzeciw pałacu przemysłowca. Zaledwie tam przybył, gdy otworzono główną wjazdową bramę, przez którą dostrzegł w dziedzińcu oczekujący zaprzężony powóz. Paweł Harmant, trzymając w lewem ręku tekę napełnioną papierami, zszedłszy ze schodów, wsiadł do powozu, wołając na stangreta:
 — Do Courbevoie.
 Woźnica poruszył lejcami; powóz, wyjechawszy z dziedzińca, przebiegł szybko przed Duchemin’em i zniknął, lecz Raul zdołał przypatrzeć się postaci milionera, aby utrwalić ją w swej pamięci. Pośpieszywszy na najbliższą stacyę fiakrów, wsiadł w pierwszy z brzegu, rozkazując wieść się również do Courbevoie.

---