Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/846

 — Wrócę do Ameryki, jest to kraj, który mi się podoba.
 — Pojedziesz do New-Yorku?
 — Nie; tam nazbyt dobrze mnie znają. Udam się do Buenos-Ayres; bardzo mi chwalono to miasto.
 — Będę ci więc przesyłał tam twoją pensyę, jaką ci dotąd wypłacałem.
 Owidyusz się skrzywił.
 — Nie, tego nie chcę — odpowiedział; — najprzód ta renta jest strasznie chudą, ja mam lepszy apetyt do zaspokojenia... a potem, kto wie, jak długo żyć oba będziemy... kto z nas kogo przeżyje? Przypuśćmy, że nagle rozszrubowywasz swój bilard... Jest to niepodobnem na teraz, wiem dobrze, lecz kiedyś nastąpić może. Któż mi po twojej śmierci będzie wypłacał tę rentę?
 — Odebrawszy razem kapitał, roztrwonisz go w kilka miesięcy, a może nawet w dni kilka — rzekł Harmant..
 — Dzięki za twoją o mnie troskliwość! — zawołał Owidyusz z szyderczym uśmiechem. — Na honor! wzrusza mnie to do głębi. Może zechcesz zwołać jeszcze radę familijną, aby nademną rozciągnęła opiekę? I to mnie nie powstrzyma w mem postanowieniu... Wolę kapitał, niż częściową rentę.
 — Kiedy odjeżdżasz?
 — Radbym co rychlej... najdalej za tydzień.
 — A jakiej sumy żądasz odemnie?
 — Powiem ci pierwsze i ostatnie słowo... Nie targuj się, bo to daremne. Żądam pięćset tysięcy franków.
 — Będziesz je miał.
 — A kiedy?
 — Sam oznacz dzień...
 — Zaprawdę! nie można być bardziej uprzejmym nad ciebie, kuzynie. Otóż radbym wylądować w Hawrze od tej soboty za tydzień. Będziemy obiadowali razem w przyszły czwartek, gdzie się pożegnamy z sobą po raz ostatni, a wtedy, wręczysz mi sumę żądaną.
 — Mamże ci ją wypłacić w biletach bankowych?
 — Tak... zmienię to na weksle, na Amerykę.