Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/855

 — Któż się pytał?
 — Jakiś jegomość, który tu umyślnie przyjechał, ażeby z panem się widzieć i który bardzo się zasmucił, nie zastawszy pana.
 — Może to mój wuj z Dijon — rzekł Raul niespokojnie.
 — Tego ja nie wiem. Był to mężczyzna w średnim wieku, ze wstążeczką Legii honorowej przy butonierce.
 — Jeżeli tak, to całkiem ktoś inny.
 — Pragnął koniecznie widzieć się z panem; pytał, czy nie posiadamy adresu pańskiego mieszkania w Paryżu, albo adresu panny Amandy.
 — Jakto... i o mnie się pytał? — zawołała szwaczka bledniejąc.
 — Tak jest... o panią... i jeszcze o kogoś.
 — O kogo?
 — O pana barona de Reiss.
 Szwaczka z Raulem spojrzeli na siebie z obawą.
 — Jak dawno był tutaj ów pan? — zapytała drżącym głosem Amanda.
 — Nazajutrz po wyjeździe pana Raula.
 — To dziwne! — zawołał Duchemin.
 — W rzeczy samej...
 — Jak wyglądał ów nieznajomy?
 — Znać było w nim człowieka z wielkiego świata... O! wcale inaczej wyglądał, niż pan baron de Reiss. Rozpytytywał mnie o wiele... długo rozmawialiśmy z sobą.
 — Nie udzielono mu jednak żadnego adresu? — pytała Amanda.
 — Oprócz barona de Reiss.
 — Mieliście więc jego adres?
 — Zapewne w meldunkowych księgach pani go zapisała.
 — Przysięgłabym, że podał fałszywy adres — szepnęła Amanda zcicha Ducheminowi.
 — I ja tak sądzę.
 Dzwonek przywołał Magdalenę do posługi. Pobiegła.