Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/856

 — Kto jest ów człowiek, który pytał się o nas? jaki interes on mieć może?... — mówiła dalej szwaczka w zamyśleniu.
 — Nic nie wiem... — rzekł Rani; — przestrasza mnie ta tajemniczość...
 — I ja zarówno się niepokoję; ale nie psuj my tem sobie humoru. Pójdźmy powitać właścicielkę hotelu i zamówić śniadanie.
 W pół godziny później zasiedli oboje przy stole. Magdalena im usługiwała. W chwili tej właśnie Edmund Castel wszedł do głównej sali. Oberżystka powitała go uprzejmie.
 — Czem panu mogę służyć? — pytała.
 — Proszę o śniadanie.
 — Tu w sali, czy w ogrodzie?
 — Tu — odrzekł Castel, siadając.
 — Natychmiast każę położyć nakrycie.
 I wydawszy stosowne polecenia, zwróciła się do malarza.
 — Jakże? odnalazłeś pan barona de Reiss?
 — Tak — rzekł artysta — dziękuję za udzielenie adresu. A co do pana Duchemin, nie słyszałaś pani coś o nim od chwili jego wyjazdu?
 — Pan znasz pana Duchemin?
 — Osobiście go nie znam, lecz pragnąłbym bardzo z nim się zobaczyć. Służąca pani mówiła, iż właśnie miał on tu dziś przybyć; skutkiem tego przyjechałem w nadziei, iż traf był może spotkać mi go pozwoli.
 — Otóż los panu sprzyja w tym razie.
 — Pan Duchemin pisał do pani, iż przybędzie?
 — Więcej niż to... przyjechał właśnie, zamówił śniada nie i obiad... powróci tu po przechadzce.
 — Ach! doskonale!... Pan Duchemin jest sam?
 — Nie, panie... z młodą towarzyszką.
 — Z panną Amandą?
 — Tak.
 Edmund Castel uśmiechnął się z zadowoleniem.