Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/857

 — Jeśli pan sobie życzysz, uprzedzę ich, że ktoś przyjechał, który pragnie widzieć się z nimi.
 — Później nieco... pozwólmy im zjeść śniadanie, poczem będę panią prosił o oznajmienie im mojej wizyty.
 Tu zabrał się z dobrym apetytem do przyniesionych potraw.
 W pół godziny później Magdalena weszła do sali za jakiemś poleceniem, a spostrzegłszy między zebranymi artystę, pobiegła do gabinetu powiadomić o tem Raula i Amandę.
 — Panie! — wołała, wbiegając — on jest tam... przyjechał!
 — Kto taki? — zapytali oboje.
 — Ów nieznajomy, z czerwoną wstążeczką, który tu był przed trzema dniami, pytając o pana Duchemin.
 Raul zerwał się zaniepokojony.
 — Czy on i teraz pytał się o mnie?
 — Nic nie wiem... spostrzegłszy go, przybiegłam, ażeby państwa zawiadomić.
 — Gdzież on jest?
 — W wielkiej sali, kończy śniadanie.
 — Idźmy tam... — rzecze Amanda, — możemy go zobaczyć, nie będąc widzianymi i upewnimy się, czy ów człowiek jest nam znanym.
 Zbliżyli się ku drzwiom, by wyjść.
 — Siedzi przy stole, nawprost bufetu — objaśniła Magdalena.
 Zszedłszy cicho ze schodów, zatrzymali się przy oszklonych drzwiach wielkiej sali, szukając wzrokiem osobistości, przez Magdalenę wskazanej. Duchemin czas jakiś przypatrywał się z uwagą postaci Edmunda.
 — Jakże... znasz tego człowieka? — pytała z obawą Amanda.
 — Nie... nie znam go wcale; ale zarazem upewniam cię — odrzekł — iż on nie jest osobistością, której obawiaćby się nam należało.
 — Kogóż mielibyśmy się obawiać?