Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/858

 — Mówię ci, iż nie należy on do policyi — szepnął Rani zcicha.
 — Tego właśnie się lękałam, lecz teraz jestem spokojną.
 — Cóż, znacie państwo owego jegomościa? — spytała przechodząca właśnie koło drzwi Magdalena.
 — Nie, nie znamy go wcale.
 — A jeżeli, dowiedziawszy się on o państwa przybyciu, widzieć się zechce, cóż mam mu odpowiedzieć?
 — Do licha! przecież nas nie zje!... — zawołała wesoło Amanda. — Poprosisz go, by przyszedł do nas.
 Dźwięk dzwonka wzywał służącą na salę.
 — Czy pan Duchemin ukończył śniadanie? — zapytała ją właścicielka hotelu.
 — Tak, pani, właśnie mam podać kawę do gabinetu.
 — Otóż powiedz zarazem, że tu jest ktoś... pewien pan, który chce się widzieć z panem Duchemin!
 Magdalena spojrzała na Edmunda Castel.
 — Biegnę! — odpowiedziała, śpiesząc do gabinetu.
 Na zapytanie dziewczyny, szwaczka pani Augusty odpowiedziała, iż wraz ze swym towarzyszem oczekują na tego pana.
 Służąca wybiegła.
 — Ależ na Boga, Raulu, uzbrój się w odwagę... — okaż, że jesteś mężczyzną. Zbladłeś, jak gdyby komisarz z dwunastoma żandarmami przyszedł cię aresztować.
 — Obawiam się... — rzekł Duchemin; — wewnętrzne przeczucie mi mówi, iż ów nieznajomy jest dla nas posłem złowróżbnym.
 — Zapanuj, proszę, nad sobą... zaraz dowiemy się o tem.
 Jednocześnie otwarły się drzwi gabinetu. Wszedł Castel, prowadzony przez Magdalenę, która natychmiast się oddaliła. Amanda i Raul powstali, idąc ku przybyłemu.

---