Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/87

 To mówiąc, zaprowadził Ricoux komisarza na koniec podwórza, gdzie złożony był trup inżyniera.
 — Oto ofiara! — rzekł — uderzenie nożem w pierś. Przypatrz się pan.
 — Pan Labroux! — zawołał komisarz poznawczy właściciela fabryki.
 — On sam! — nasz nieszczęśliwy, nieodżałowany pryncypał.
 Urzędnik stwierdziwszy śmierć inżyniera, zapytał:
 — Kogo pan oskarżasz o zbrodnię?
 — Odźwierną fabryki.
 — Jej nazwisko?
 — Joanna Fortier.
 — Na czem pan opierasz swoje oskarżenie?
 — Szukano jej wszędzie, zniknęła bez śladu, co dowodzi, że uciekła podłożywszy ogień. Zresztą kupiła petroleum, ażeby popełnić naprzód ułożoną zbrodnię.
 — Jakież były powody tej zbrodni?
 — Onegdaj pan Labroux niezadowolony z wypełnianych przez nią obowiązku, uwolnił ją. Miała ztąd odejść za tydzień.
 Komisarz spisywał powyższe szczegóły przy świetle pożaru.
 — Mówisz pan że jest i druga ofiara? — zapytał.
 — Tak panie.
 — Któż jest tą ofiarą?
 — Nadzorca i zarazem zarządzający fabryką. Dobry, dzielny chłopiec pełen zasługi, Jakób Garaud. Przybiegł tu jak my wszyscy dla niesienia ratunku. Chcąc ocalić kasę z narażeniem własnego życia, zagrzebanym został pod palącemi się zwaliskami. Ach! niegodna kobieta!
 — Czy nie pozostała wcałości jaka część budynku, w której możnaby było złożyć ciało pana Labroux.
 Daniel ukazał się na tę chwilę.
 — Stajnie i remizy nienaruszone zostały — rzekł.
 — A więc niech tam ciało zaniosą.