Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/876

 — Tak, pani.
 — Zgadzam się na to. Ileż razy dziennie?
 — Trzy razy... Zrana zupa, po niej kawałek sera i pół butelki wina, następnie śniadanie o jedenastej i jak zwykle, obiad. Ileż to będzie kosztowało?
 — Wezmę od pana, jak od innych biorę, ni mniej, ni więcej... sto dwadzieścia franków miesięcznie. Weź pan pod uwagę, że będziesz tu pił wino naturalne i kuchnię mieć będziesz staranną.
 — Zgadzam się na sto dwadzieścia franków. Od jutra rana zacznę przychodzić, a obecnie zapłacę pani z góry za pół miesiąca.
 — Jak pan zechcesz.
 — Soliveau położył na stole trzy sztuki złota.
 — Oto — rzekł — sześćdziesiąt banków.
 — Dobrze... wydam panu pokwitowanie, obok czego przyjmiesz pan odemnie kieliszek koniaku. Maryanno — rzekła do służącej — przynieś nam tu butelkę starego i dwa kieliszki.
 Dziewczyna spełniła zlecenie. Owidyusz podał jej natenczas sztukę dwudziestofrankową.
 — Proszę cię, rozmień mi to — rzekł — na drobną monetę — a gdy przyniosła takową, dał jej pięć franków: — Oto dla ciebie... za twoją usługę.
 Maryanna oniemiała z radości, chowając pieniądze do kieszeni.
 — Ach! jak to dobrze... — zawołała po chwili; — ponieważ pan należysz odtąd do naszych gości i będziesz stołował się u nas, zechcesz zapewne należeć...
 — Do czego? — pytał Owidyusz, udając nieświadomość.
 — Do uczty...
 — Jakiej?
 — Do składkowego obiadu — odezwała się właścicielka — jaki tu urządzamy dla pewnej zacnej roznosicielki chleba. Omal że nie została ona zmiażdżoną przed kilkoma dniami, pod załamującem się rusztowaniem... cudem, rzec można, uni-