Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/88

 Kilku robotników podniósłszy zwłoki inżyniera, zanieśli je do budynku, jaki skutkiem kierunku wiatru od pożaru ocalał.
 Komisarz policyi zwrócił się do pana Ricoux.
 — Śledztwo bezzwłocznie wyprowadzonem zostanie, ja je rozpocznę i tej nocy jeszcze zawiadomię o tem jeneralnego prokuratora. Udziel mi więc pan proszę ustnych objaśnień dla spisania protokółu.
 — Jestem na pańskie rozkazy — rzekł kasyer.
 — Przedewszystkiem jedno słowo. Pan Labroux nie był żonatym, wszak prawda?
 — Był wdowcem, miał dziecię.
 — Czy miał rodzinę w Paryżu?
 — W Paryżu, nie sądzę. Pan Labroux miał syna i siostrę wdowę, panią Bertin, zamieszkującą na wsi, w okolicach Blois. Dziecię jego chowa się przy siostrze zmarłego, od której pan Labroux odebrał w dniu onegdajszym telegram powiadamiający, że jego mały Lucyan zachorował. Wyjechał przeto natychmiast i miał powrócić jutro wieczorem, lub pojutrze z rana.
 — Jak więc wytłumaczysz pan jego przybycie tej nocy?
 — W sposób bardzo prosty.
 — Jaki?
 — Inżynier miał wiele robót, wymagających jego osobistego nadzoru. Widząc niewątpliwie, iż słabość dziecka nie przedstawiała niebezpieczeństwa, przyśpieszył swój przyjazd.
 — Czy pan znasz dokładny adres siostry pana Labroux?
 — Znam panie.
 — Chciej wiec powiadomić ją o wydarzonym nieszczęściu.
 — Dobrze.
 — Nie pisz pan listu, ponieważby to zwłokę zrobiło W czasie, lecz wyślij depeszę.
 — Wysyłam ją jutro równo ze świtem.
 — To dobrze.
 Umieszczono zakrwawione zwłoki pana Labroux w kącie remizy, na pęku słomy, przykryte kołdrą wełnianą.