Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/892

 — Cóż pana przyprowadza tu do nas, kochany artysto? — pytała Marya z uśmiechem. — Jestem samą, przyjemnieby mi było, gdybyś mi zechciał towarzyszyć przy śniadaniu.
 — Żałuję, nie mogąc przyjąć tyle uprzejmego zaproszenia.
 — Dlaczego?
 — Ponieważ tylko co jadłem śniadanie.
 — Przybywasz pan zapewne w celu widzenia się z ojcem?
 — Tak.
 — Ojciec wyjechał do fabryki. Masz pan może do niego jaki interes.
 — Chciałem go prosić, by mi udzielił pozwolenie na zwiedzenie warsztatów... Będę potrzebował wkrótce przedstawić na obrazie wnętrze fabryki, ztąd radbym poznać dokładnie szczegóły.
 — Udaj się pan zatem do Courbevoie.
 — Tak też myślę uczynić.
 — Zastaniesz pan tam napewno mojego ojca, nie tyłka dziś zrana, lecz i wieczorem, ponieważ uprzedził mnie, iż nie wróci na obiad, mając do przygotowania wielkie plany robót, które zatrzymają go do późna.
 — Pojadę złożyć mu moją wizytę... Lękam się tylko, czy mu nie przeszkodzę.
 — O! nigdy w świecie... Rad zawsze jest widzieć pana u siebie. Jakże, czy pan pracujesz nad moim portretem? — pytała po chwili.
 — Od kilku dni — nie, ponieważ bardzo jestem zajętym. Bądź pani jednak spokojną, zostanie on ukończonym na czas oznaczony. Zmuszony byłem przerwać robotę dla małej wycieczki. Jeździłem do Burgundy!... do Dijon.
 — Do rodzinnego kraju mojego ojca?
 — Tak; mówiono mi tam o nim.
 — Jakto? — zawołała Marya zdumiona, — dotąd o nim jeszcze pamiętają w mieście, które opuścił od tak dawna?