Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/893

 — Doskonale go pamiętają! Pan Harmant stał się sławnym. Rozgłos o jego Wysokiem stanowisku przedtem w Ameryce, a obecnie we Francyi, doszedł do jego współziomków. Szczycą się nim oni.
 — Zdaje mi sie, iż mój ojciec już tam nie posiada rodziny...
 — I ja tak sądzę... Mimo to, mówią tam wiele o panu Harmant w najpochlebniej szych wyrazach, jak również o jego kuzynie, jedynym krewnym, który mu pozostał, jak mi powiadano. Pani znasz zapewne tego kuzyna?
 — Tak... tak! Jest to dziwak... oryginał ów kuzyn Owidyusz.
 — Owidyusz? — powtórzył artysta.
 — Tak... Owidyusz Soliveau, któremu mój ojciec sprzedał fabrykę, wyjeżdżając z New-Yorku. Cieszę się, iż nie przyjechał tu z nami do Francyi.
 — Dlaczego?
 — Ach! nie wyobrazisz pan sobie, jak ja go nie lubiłam. Nie mogłam nawyknąć do jego sposobu wyrażania się i jego manier kawiarnianych. Raziły mnie one.
 — Został więc w Ameryce?
 — Tak... ku wielkiemu memu zadowoleniu.
 — I od czasu przyjazdu pani do Francyi nie ukazał się w Paryżu?
 — Szczęściem nie... wcale. Tu byłby dla mnie bardziej niż gdziekolwiek nieznośny.
 Edmund wstał z krzesła.
 — Pan już odchodzisz? — zapytała Marya.
 — Tak, pani... jadę do Courbevoie.
 — A nie zapomnij pan, iż przyrzekłeś być obecnym przy podpisaniu mego ślubnego kontraktu...
 — Pamiętam o tem dobrze.
 — Do widzenia zatem...
 — Do widzenia... wkrótce, mam nadzieję.