Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/898

 — Och! moi przyjaciele... moi przyjaciele... czyliżem zasłużyła... — zaczęła mówić, ale wzruszenie głos jej zaparło.
 — Bukiet przygotowany będzie wraz z ucztą na dwunastą w południe — mówiła właścicielka sklepu — i upewniam cię, matko, iż z całego serca każdy wzniesie toast za twe zdrowie.
 — Wiwat! — wykrzyknęli razem chłopcy piekarscy wraz z roznosicielkami.
 Joanna padła w objęcia właścicielki zakładu, poczem nastąpiły wzajemne uściski bez końca.
 — Pięćdziesiąt cztery osób przy stole! — krzyknął z fantazyą Lugduńczyk — to uczta nielada! Będziemy śpiewać, śmiać się, dowcipkować i tańczyć!
 — Dzięki wam... dzięki po tysiąc razy moi przyjaciele — jąkała ze wzruszeniem Joanna — przyjdę zająć miejsce pomiędzy wami... Pośpieszę wziąć udział w tej uczcie, która mnie przekonywa o waszej przyjaźni. Jestem szczęśliwą, nad wyraz szczęśliwą! Dzięki wam... dzięki!
 I biedna ta kobieta, dla której radość do chwili obecnej była nieznanem prawie uczuciem, z przepełnionego nią serca, wybuchnęła łkaniem.
 — Ależ matko Elizo, płakać nie trzeba — mówiła właścicielka sklepu — mógłby kto sądzić, że ci to przykrość sprawia.
 — Nie... nie! płaczę z nadmiaru szczęścia... radości...
 — My wiemy o tem, lecz w każdym razie lepiej się śmiać i cieszyć. Pójdź-no tu do mnie, napij się parę kropel koniaku, to cię wzmocni, mateczko, pokrzepi.
 Joanna, wziąwszy napełniony kieliszek, trącała się nim ze wszystkimi.
 — No! moi drodzy przyjaciele — wyrzekła — punkt o dwunastej przychodzę i będę się starała pięknie ustroić. Zatem do widzenia!
 Tu wyszła, żegnana okrzykami.
 — A teraz, moje dzieci — rzekła właścicielka restauracyi, zwracając się do chłopców posługujących i służącej — wypada się nam zająć robotą. Wszystkie stoły zestawmy w jeden na