Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/902

 Amandzie podano omlet wraz z szynką. Owidyusz, zajęty mającą nastąpić sprawą, ani przypuszczał na chwilę, iż ktoś śledzi go z głębi gabinetu.
 Maryanna postawiła przed nim pełną wazkę zupy.
 — Oto na początek... — przyniosę panu teraz chleb, ser i wino.
 — Śpiesz się! — wołał Soliveau — pokażę ci coś pięknego.
 — Cóż takiego?
 — Zobaczysz.
 Amanda, stojąc przy otwartem okienku, nie traciła jednego słowa z rozmowy. Przez szparę między firankami spostrzegła Owidyusza, odwróconego plecami. Maryanna wróciwszy, postawiła na stole przed nim potrawy.
 — No... a teraz — zawołała — cóż mi pan pokażesz?
 — Ha! ha! jesteś ciekawą... no, pójdź i zobacz.
 Tu wyjął z kieszeni dwa safianowe pudełka, jedno czerwone, a drugie czarne. Otworzył czerwone pudełko. AYewnątrz na błękitnym aksamicie błyszczała para złotych kolczyków.
 — No... jakże ci się to podoba? — zapytał.
 — Ach! prześliczne i kosztowne zapewne... Czy to na podarunek dla matki Elizy?
 — Odgadłaś.
 — Jakże to pięknie z pańskiej strony... dopieroż się ucieszy ta biedną kobieta!
 — Spodziewam się...
 — A co jest w drugiem pudełku?
 — Druga para kolczyków.
 — Dasz jej pan zatem dwie pary.
 — Nie... ta druga para nie dla niej.
 — A dla kogo?
 — Dla ciebie, Maryanno.
 Dziewczyna pokraśniała z radości.
 — Dla mnie? — zawołała zdziwiona.
 — Tak jest... dla ciebie... Powiedz mi, jak ci się podobają?