Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/903

 — Ach! to przecudne! — wołała. — Ale pan żartowałeś, mówiąc, że to dla mnie.
 — Nie żartowałem... Jestem zadowolony, iż ci się podobały.
 — Och! dziękuję, panie Piotrze... dziękuję... dziękuję! — wołała w zachwycie. — Zaraz się dziś w nie ustroję.
 — Dobrze, moje dziecko. Cieszy mnie, iż jesteś zadowoloną.
 Służąca wsunęła pudełeczko do kieszeni.
 — Ja bardzo lubię śpiewy, panie Piotrze... — mówiła dalej. — Zaśpiewasz nam pan co przy uczcie, nieprawdaż?
 — Ile tylko zechcecie.
 — I wszyscy będą śpiewali?
 — Wszyscy?
 — Nawet i matka Eliza?
 — I ona z innymi.
 — Ach! jak to dobrze! Nigdy jej śpiewającej nie słyszałam. Ala zwykle taką minę, jak gdyby szła na pogrzeb. Niepodobna jej rozweselić.
 — Bardzoby łatwo to przyszło, gdybyś tylko zechciała...
 — Jakim sposobem?
 — Potrzeba jej tylko wlać parę kropel więcej...
 — Ależ ja jej zmusić do picia nie mogę...
 — Nie chodzi o to, ażeby piła wiele.
 — Nie rozumiem — odpowiedziała Maryanna. — Mów pan jasno, co zrobić trzeba?
 Jednocześnie właścicielka sklepu przywołała dziewczynę.
 — Zaczekaj pan chwilę... — rzekła służąca — natychmiast powrócę.
 Po kilku minutach, odebrawszy polecenia przybiegła.
 — Mówiłeś więc pan — ciągnęła dalej — iż nie trzeba, ażeby wiele piła matka Eliza, by ją wprowadzić w wesołość?
 — Tak jest... Wszak podacie nam likiery po kawie?