Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/907

 — To ja, w gabinecie... Proszę tu przyjść na chwilę, cucę coś panience powiedzieć.
 — Biegnę!
 Amanda zamknęła okienko i zasunęła firankę.
 — Pani mnie potrzebujesz? — zapytała wchodząc Maryanna.
 — Tak.
 — Jestem na rozkazy... o cóż chodzi?
 — Pragnę z robą pomówić... Dziś u was jakaś wielka uczta... nieprawdaż?
 — Tak... na cześć Elizy Perrin, którą w całym naszym okręgu nazywają matką Elizą.
 — Któż jest ta matka Eliza?
 — Dzielna i zacna roznosicielka chleba, która omal, że nie została zmiażdżoną pod zapadającem się rusztowaniem, w ubiegłą sobotę przy odnawiającym się domu, na ulicy Gitle-Coear.
 Amanda zadrżała.
 — Wszyscy robotnicy piekarscy — mówiła dalej Maryanna — roznosiciele i roznosicielki chleba z całego naszego okręgi złożyli się, by na cześć jej ocalenia ucztę wyprawić.
 — Tę poczciwą kobietę i ty zapewne kochasz, Maryanno? — pytała Amanda.
 — Ma się rozumieć, że ją kocham... jest to tak zacna istota!...
 — Jeśli tak, to nie uczynisz tego, co ci rozkazał ów człowiek, który tu w sali rozmawiał z tobą przed pół godziną.
 — Zkąd pani wiesz o tem? — szepnęła dziewczyna w osłupieniu.
 — Okienko to było otwarte... wszystko słyszałam... — odrzekła szwaczka, wskazując.
 — Zatem powinnaś była pani zrozumieć, iż tu o żart jedynie... o chwilę niewinnej zabawy. Chcieliśmy rozweselić matkę Elizę, która zawsze chodzi tak smutna.