Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/908

 — Wiem, że twoje zamiary nie były szkodliwemi, ale musisz ich zaniechać, Maryanno.
 — Dlaczego? Przypuszczasz więc pani, że ów człowiek wlał coś do butelki szkodliwego dla matki Elizy?
 — Tak... jestem pewną, że nie chodziło mu o rozweselenie tej biednej kobiety.
 — Znasz pani zatem tego burgundczyka?
 — Znam i przysięgam ci na wszystko, iż on miał najhaniebniejsze zamiary. Skutkiem tego zaklinam cię, byś mu w dopomagała w ich wykonaniu.
 — Mówisz pani, że miał haniebne zamiary? — powtórzyła, ze drżeniem Maryanna.
 — Tak, moje dziecię... A teraz powiedz mi, proszę, czy chciałabyś zarobić uczciwie dwieście franków?
 — Dlaczego nie?
 — I przeszkodzić spełnieniu nikczemnego czynu?
 — Tak... chcę, pani... a nawet pragnę gorąco... Nietyle dla dwustu franków, ile dla przeszkodzenia złemu. I ja, która sądziłam, że ów Piotr jest uczciwym człowiekiem... ja, która przyjęłam od niego podarek!...
 — Podarek ten zachowaj.
 — Ach! łotr! rozbójnik! — wołała dziewczyna w uniesieniu — on, który mnie chciał uczynić wspólniczką jakiejś zbrodni, spełnionej na matce Elizie. Ach! gdybym mu mogła nawzajem za to wszystko zapłacić!
 — Możesz, jeżeli tylko zechcesz, Maryanno.
 — Doprawdy? lecz jak?
 — W sposób bardzo prosty... Wlewając mu do wypicia to, co ci kazał dać matce Elizie.
 — Ach! jakaż myśl doskopała!.. — zawołała z radością służąca. — Co miało zaszkodzić matce Elizie, niech temu łotrowi zaszkodzi.
 — Doza, jaką widziałam, że wlewał w karafkę — poczęła Amanda — mogłaby kobietę o chorobę przyprawić, mężczyźnie jednak nie zaszkodzi. Skoro wypije, zobaczysz natenczas Ma-