Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/910

 — To prawda... Pozostanę w tym gabinecie. Żądam od ciebie jednak dochowania najściślejszej tajemnicy, o tem wszystkiem, co ci mówiłam.
 — Możesz pani na mnie rachować. Pozwoliłabym sobie raczej uciąć język, mi jedno słowo wydać z tej całej, sprawy.
 Amanda, dobywszy z portmonetki dwa bilety stufrankowe, podała je Maryannie.
 — Oto moja obietnica... przyjm to odemnie — wyrzekła.
 Dziewczyna odsunęła rękę dającej.
 Nie ja nie wezmę... — odpowiedziała — zachowaj pani te pieniądze.
 — Ależ...
 — Nie ma żadnego ale. Nie bierze się zapłaty za spnienie uczciwego czynu i zdemaskowanie zbrodniarza.
 — Pięknie to z twej strony... bardzo pięknie, jednakże przyjm co ci ofiaruję. Możesz temi pieniędzmi rozporządzić, jak się podoba; możesz je dać matce Elizie, jako podarek, zacna ta kobieta jest pewnie ubogą. W każdym jednak razie przyjm, proszę.
 — Dam jej to chyba, jako dar ze strony pani?
 — Nie; daj jej to sama od siebie.
 — Ależ to będzie nienaturalnem... wzbudzi podejrzenia... Tak biedna jak ja dziewczyna, nie może czynić podobnych podarunków. Złożę chyba te pieniądze mej pani; niech ona doręczy je matce Elizie.
 — Dobrze... lecz bądź dyskretną... o mnie ani słowa!
 — Nie obawiaj się, pani.
 — Zostanę tu do południowej godziny — mówiła dalej Amanda. — Podasz mi obiad do gabinetu. Staraj się jednak wszystko w ten sposób, by ów burgundczyk nie spostrzegł mnie wcale.
 — Nie zobaczy pani, upewniam.
 — A teraz weź należność za śniadanie — wyrzekła szwaczka pani Augusty, podając Maryannie sztukę dziesięciofrankcwą.