Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/911

 Dziewczyna poszła rozmienić pieniądze do kontuaru, powiadamiając właścicielkę, iż gabinet został na pół dnia zajętym przez znajdującą się w nim osobę, poczem odniosła resztę drobną monetą Amandzie, która niezwłocznie wyszła z restauracyi.
 Maryanna była uczciwą dziewczyną; oburzała ją nikczemność burgundczyka. Radaby była wszystko opowiedzieć swej pani, aby wyrzucić za drzwi owego hultaja, który chciał zaszkodzić zdrowiu matki Elizy, wystawiając ją na śmieszność. Przyrzekłszy jednak zamilczeć o wszystkiem, postanowiła słowa dotrzymać. Prócz tego wiedzieć pragnęła, co też o sobie ów łotr mówić będzie po wybiciu przygotowanej mięszaniny dla roznosicielki chleba, kłopocząc się obok tego, w jaki sposób postąpić z owemi dwiema setkami franków. Skoro powie o tem swej pani, ta ją zapyta napewno: „Zkądżeś je wzięła?“ Co odrzec natenczas?
 W chwili, gdy nad tem wszystkiem rozmyślała, przywołała ją do siebie właścicielka sklepu.
 — Przesiadujesz w gabinecie — zawołała z gniewem — podczas, gdy tu jest tyle roboty do wykonania!
 — Rozmawiałam z tą panią...
 — Dobrą chwilę wybrałaś do prowadzenia rozmowy.
 — Chodziło o matkę Elizę.
 — O nią... z jakiego powodu?
 — Ta pani, przyzwawszy mnie do siebie, dała mi to dla niej...
 Tu pokazała trzymane w ręku dwa stufrankowe bilety.
 — Ach! ależ to jest dwieście franków! — zawołała właścicielka.
 — Tak, pani.
 — I dała to dla matki Elizy?
 — Dla niej.
 — No, jeśli tak, to już nie gniewam się, żeś rozmawiała. Oddasz ów podarunek przy końcu uczty owej poczciwej kobiecie.