Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/914

 — Przed chwilą wróciliśmy oba ze śniadania. Może cię zaprowadzić do jego gabinetu?
 — Właśnie, proszę o to.
 Szli oba razem.
 — Widziałem przed godziną pannę Maryę — rzekł Edmund Castel; — biedaczce tej zaledwie kilka dni życia pozostaje.
 — Ach! panie... — zawołał Lucyan z gestem rozpaczy; — odgrywanie dalsze tej roli, jaką mi nakazałeś w nieznanym celu, przechodzi me siły!...
 — Celem tym, powtarzam — własne twe szczęście... Miej ufność we mnie... oczekiwanie niedługiem już będzie.
 — Ależ ja cierpię męki, grając komedyę, która świętokradztwem mi się wydaje.
 — Im więcej przecierpisz, tem wyższą będzie twa radość, wierzaj! Jest to prawo przeciwieństw, znane w całym święcie. Ale... zapraszam cię dziś na obiad wraz z Harmantem.
 — Chętnie przyjmuję — rzekł Labroue.
 Przybyli do budynków, mieszczących biura fabryki. Lucyan zapukał do drzwi gabinetu właściciela.
 — Proszę! — ozwał się głos Harmanta.
 — Otóż wizyta niespodziewana — rzekł, wchodząc Labroue.
 Milioner spostrzegł Edmunda Castel.
 — Na honor! prawda... — zawołał, podając rękę przybyłemu. — Nadspodziewana, lecz w każdym razie przyjemna. Cóż pana sprowadza do Courbevoie, panie Castel?
 Mimo głębokiego wstrętu, jaki Edmund uczuwał dla przemysłowca, zmuszonym był uścisnąć mu rękę.
 — Sprowadza mnie ciekawość — odpowiedział.
 — Ciekawość? — powtórzył Harmant.
 — Tak...
 Tu artysta powtórzył wyjaśnienie, jakie dał Lucyanowi przed chwilą, a potem dodał: