Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/934

 Dwaj policyjni agenci, zawiózłszy Owidyusza Soliveau do prefektury, złożyli go tam w jednej z sal infirmeryi w zupełnem odosobnieniu. Sen, jaki nastąpił po nerwowym paroksyzmie, co bywa zwykłem następstwem użycia kanadyjskiego płynu, trwał u niego bez przerwy.
 — Trzeba go pozostawić w spokoju, nie podobna dobudzić się go obecnie — wyrzekli agenci, poczem udali się do naczelnika policyi. Weszli do jego gabinetu ze smutno pospuszczanemi głowami.
 — Kłamliwą więc była denuncyacya, jaką mi nadesłano co do Joanny Fortier? — zapytał żywo, spojrzawszy na obu wchodzących.
 — Przeciwnie panie... była najprawdziwszą w świecie.
 — Zatem Joanna Fortier została aresztowaną?
 — Nie... jest ona wolną...
 — Wolną? żartujecie chyba?
 — Nie ośmielilibyśmy się żartować w podobnej okoliczności...
 — Mówcie więc jasno... Co przeszkodziło do jej przytrzymania?
 — W chwili gdyśmy ją chcieli zaaresztować, liczny tłum, znajdujący na bankiecie, oddzielił ją od nas, ułatwiając jej ucieczkę.
 — Dobrze!.. Tego wieczora jeszcze na mocy prawa ten zakład zostanie zamkniętym. — zawołał naczelnik policyi. — Lecz opowiedzcie mi wszystko co stało się tam, szczegółowo.
 Jeden z agentów wyjaśnił zaszły wypadek z Owidyuszem w Gospodzie piekarzôw.
 Urzędnik słuchał z natężoną uwagą.
 — To dziwne... — wyrzekł — cała ta sprawa potrzebuje zostać zbadaną do głębi. Czyliż podobna, ażeby przed dwudziestu jeden laty osądzić miano niesprawiedliwie Joannę Fortier?
 — Nie ulega to, panie, wątpliwości, jeżeli wierzyć zechcemy temu, co opowiadał ów człowiek po wypiciu likieru kana-