Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/960

 — Zwichnąłem nogę.
 — Eh! to drobnostka... wkrótce się wyleczysz. Wiadomości... mów jaknajprędzej.
 — W ogóle dobre.
 — Owidyusz Soliveau?
 — Aresztowany.
 — Aresztowany... czy podobna? — zawołał Edmund z zdumieniem.
 — Tak... dzięki zręczności Amandy. Opowiem panu wszystko w skróceniu, lecz najprzód pozwól mi usiąść, stać dłużej nie jestem w stanie.
 Artysta przysunął fotel, na którym usiadł Duchemin, odetchnąwszy z ulgą.
 — Mówże... mów teraz! — wołał Castel niecierpliwie. Cóżeś się dowiedział o Pawle Harmant?
 — Paweł Harmant umarł.
 — Co?.. ojciec Maryi umarł? — zawołał Edmund w osłupieniu.
 — Ja nie mówię o ojcu Maryi — odrzekł Duchemin — lecz o człowieku, którego nazwisko przybrał ów nędznik. Prawdziwy Paweł Harmant zmarł przed dwudziestu pięciu laty w genewskim szpitalu, a ów mechanik z Courbevoie, milioner, szanowany powszechnie i poważany, podszył się pod nazwisko tamtego, aby ukryć swoje.
 Edmund drżał z nadmiaru wzruszenia.
 — Masz na to dowód? — zawołał.
 — Mam.
 — Jaki? — Najlepszy w świecie... nie ulegający zaprzeczeniu... Patrz pan...
 Tu podał artyście akt zejścia Pawła Harmant, wyjęty z akt stanu cywilnego w Genewie, staraniem niegdyś Owidyusza Soliveau. Edmund Castel czytał go chciwie.
 — Tak jest! — zawołał — najmniejsza wątpliwość tu nie istnieje. Nie omyliło mnie zatem przeczucie... Odgadłem prawdę!