Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/967

tak kocha! matkę E^izę... byłby mi radził... byłby ją bronił! O! jakież ciężkie Bóg na mnie zsyła udręczenia!
 Nagle zatrzymała się w miejscu. Przyszedł jej na myśl przyjaciel Lucyana, adwokat, do którego chodziła roznosicielka. Nie tracąc chwili, zwróciła się na ulicę Bonapartego. W dwadzieścia minut przybyła do domu, gdzie zamieszkiwał.
 — Wszakże tu mieszka pan Jerzy Darier, adwokat? — pytała odźwiernego.
 — Tu... na drągiem piętrze.
 — Jest w domu?
 — Zdaje się... ponieważ nie widziałem, aby wychodził.
 Mimo wielkiego osłabienia, Łucya szybko przebiegła dwa piętra. Stanąwszy u drzwi mieszkania Jerzego, dziwnego doznała wzruszenia, zdało się jej, jak gdyby serce nagle bić jej przestało. Po kilku sekundach zadzwoniła. Magdalena pospieszyła jej otworzyć.
 — Mogę się widzieć z panem adwokatem Darier.
 — Tak sądzę... — odrzekła służąca. — Zatrzymaj się pani, pójdę go uprzedzić.
 Tu Magdalena wprowadziła Łucyę do salonu, gdzie stała paka z obrazem, przysłanym przez Edmunda Castel, poczem weszła do gabinetu Jerzego.
 Młody adwokat przeglądał akta procesu Harmanta, w obronie którego miał stawać nazajutrz. List przemysłowca leżał przed nim otwarty.
 Spostrzegłszy Magdalenę, zwrócił się ku niej, zapytując:
 — Co mi chcesz powiedzieć?
 — Jakaś młoda osoba chce widzieć się z panem.
 — Poproś ją.
 Służąca, wprowadziwszy Łucyę, odeszła.
 Za pierwszym rzutem oka Jerzy spostrzegł cierpienie, wyryte na twarzy przybyłej.
 — Proszę, siądź pani — rzekł uprzejmie, podsuwając krzesło.