Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/97

 — Teraz, panie Ricoux, chciej sięgnąć pamięcią i staraj się przypomnieć sobie nietylko znaczenie, lecz całe zdanie, zawierające groźbę, rzuconą „rzez wdowę Portier zabitemu inżynierowi, gdy ten oznajmił, że ją wydala...
 — Pamiętam je — rzekł Ricoux. — Joanna, zamiast się usprawiedliwić/jak to było jej obowiązkiem, zamiast przeprosić pana Labroue, głosem twmrdym, pełnym zuchwalstwa, jakiego brzmienie zdaje się słyszę jeszcze: Wypędzasz mnie pan — wyrzekła — Strzeż się!... To nie przyniesie ci szczęścia!
 Sędzia śledczy zwrócił się teraz do chłopca Daniela.
 — Czy te same słowa wdowa Fortier powtórzyła wobec ciebie? — zapytał.
 — Tak, panie... te same.
 — Więc czy nie jasne jak dzień, że ułożyła plan zemsty — rzekł kasjer — to w oczy uderza.
 — Sądzisz pan, że zemsta była jedynym powodem tej zbrodni? — zapytał sędzia.
 — Tak mniemam — rzekł Ricoux.
 — Ja zaś twierdzę przeciwnie... Pan Labroue był nieobecnym prze dwa dni, wszak prawda?
 — Tak; mówił Jakóbowń Garaud i mnie, że na dwa dni wyjeżdża — odparł kasjer.
 — O niespodziewanym zatem jego powrocie nie mógł nikt wiedzieć...
 — Bezwątpienia, ponieważ i sam się tego nie spodziewał.
 — Został ugodzonym śmiertelnie w chwili, gdy tylko wszedł... to jasne — ciągnął dalej sędzia — gdyż obok trupa znaleziono jego podróżną walizę. Osoba zatem, która wymierzyła śmiertelny cios skrytobójczy, była w tym czasie w pawilonie, gdzie znajdować się niepowinna, gdzie nie mogła na niego oczekiwać. Dla jakich więc powodów pan sądzisz, osoba ta znalazła się podówczas w pawilonie?
 — Aby go podpalić — rzekł Ricoux.
 Sędzia przecząco potrząsnął głową.