Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/978

 — Spodziewam się, że w sny nie wierzysz? — odrzekł Jakób Garaud, uśmiechnąć się usiłując.
 — Nie należałoby w nie wierzyć... a jednak były to sny straszne...
 — Jakież one były... opowiedz...
 — Dziwne, nieprawdopodobne rzeczy, lecz we snach jak wiesz mój ojcze, najdziwaczniejsze szczegóły przybierają nieraz rzeczywiste postacie.
 — Cóż więc widziałaś?
 — Ciebie.
 — Mnie, w jaki sposób?
 — Znajdowałeś się, mój ojcze, w więzieniu, oskarżony o zbrodnię...
 Jakób Garaud zadrżał, lecz zapanował nad sobą, ukrywając trwogę.
 — O zbrodnię? — powtórzył z przymuszonym uśmiechem. — Ach! widzisz sama, że to jest niepodobnem! I jakaż to miała być zbrodnia?
 — Morderstwo!.. Lecz nagle obraz się zmienił...
 — Jak na scenie... w teatrze... nieprawdaż?
 — W miejscu więzienia — mówiła Marya dalej — ujrzałam wielką salę, napełnioną ludźmi. Ty się tam znajdowałeś. Naprzeciw ciebie, siedzieli sędziowie i gruppa jakoby znanych mi osób. Jedna z tych osób podobną była zupełnie do mego narzeczonego, Lucyana. Druga postać przypominała kobietę, umieszczoną na głównym planie obrazu Edmunda Castel, przedstawiającym aresztowanie. Wszyscy gestykulowali i mówili, na ciebie wskazując. Ich głosy dochodziły mych uszu, jakby szum głuchy, słów jednak wymawianych przez nich, rozróżnić nie byłam w stanie. Nagle spostrzegłam, żeś zachwiał się i zbladł, osuwając się na ziemię; ciemny obłok pokrył to wszystko...
 — I sen się skończył... nieprawdaż? — zapytał Harmant głosem, któremu pragnął nadać ton żartobliwy, a w którym przeważało mimo to chrapliwe i drżące brzmienie.