Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/98

XXI.

 — Podpalenie pawilonu było bezużytecznem — rzekł po chwili — ponieważ widocznem jest, iż ogień podłożony został w stolarni, napełnionej wiórami i drzewem, zkąd w jednej chwili przedostał się do pawilonu, w którym znajdował się gabinet właściciela fabryki i kassa.
 Ricoux na słowa te pogrążył się w zadumę.
 — Czy nie wiesz pan — ciągnął sędzia dalej — ile pieniędzy mogło wówczas znajdować się w kassie pana Labroue?
 — Wiem, gdyż w chwili odjazdu robiliśmy właśnie rachunek.
 — Jakaż była summa pieniędzy?
 — Sto dziewięćdziesiąt tysięcy, dwieście pięćdziesiąt trzy franki i dziesięć centymów. W kassie zaś u mnie znajdowało się pięć tysięcy franków, które ocalały, ponieważ zabrałem je do siebie.
 — Czy summa, o jakiej pan mówisz, była w biletach bankowych?
 — Tak, panie sędzio, a oprócz niej trzy tysiące franków znajdowało się w złocie.
 — Czy pan jeden tylko wiedziałeś o tych pieniądzach, jakie znajdowały się w kassie?
 Ricoux zamyślił się chwilę.
 — Nie, nie ja jeden... — odpowiedział — dwie osoby jeszcze obecnemi były przy dokonywaniu rachunków.
 — Jakież to były osoby? — Jakób Garaud, nadzorca fabryki, i była odźwierna, Joanna Fortier.
 Twarz sędziego rozjaśniła się z zadowolenia.
 — Tak... tak — mówił dalej Ricoux. — Wiedzieli o tem, prócz mnie, Joanna i Jakób, który zginął dla ocalenia tych pieniędzy i papierów pana Labroue.
 — Lecz jakim sposobem i dlaczego oskarżona Fortier