Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/993

 — Tak... Znałeś więc pan tego człowieka?
 — Bynajmniej... nie znałem go wcale.
 — Jesteś tego pewien?
 — Ach! najzupełniej.
 Harmant siedział jak na rozrzażonych węglach. Co znaczyło owo badanie? Dlaczego malarz tak go wypytywał o Jakóba Garaud?
 — W New-Jorku, dokąd się pan z Francy! udałeś — mówił Castel dalej — i gdzie zdobyłeś tak wysokie przemysłowe stanowisko, dzięki zdolnościom swym i talentowi czy nie słyszałeś kiedy czego o tym człowieku? Nieufność i obawa Harmanta wzrastały.
 — Zkąd mógłbym słyszeć co o nim, gdy umarł.
 — A jednak wiele osób twierdzi, że on żyje... — rzekł Castel.
 — Miałżebyś i pan podzielać to przekonanie?
 — Być może... Osoby te utrzymują, jak o tem nadmieniłem panu, gdyś oglądał w mej pracowni ów obraz przedstawiający przyaresztowanie Joanny Portier za popełnione morderstwo na Julianie Labroue, osoby te twierdzą powtarzam, że Jakób Garaud ułożył tę całą komedyę umyślnie, aby sądzono, że zginął w płomieniach.
 — Ależ to szaleństwo! — zawołał Harmant.
 — Dlaczego?
 — W jakim celu miałby to uczynić ów człowiek?
 — W celu usunięcia od siebie wszelkich podejrzeń, w celu używania w spokoju ośmiuset tysięcy franków i wynalazku, skradzionego zamordowanemu przez siebie Julianowi Labroue.
 Garaud uśmiechnął się.
 — Podobna legenda — odrzekł — niezgadza się z logiką. Wszak nie on to zabił Juliana Labroue. Joanna Fortier została skazaną za tę zbrodnię, na dożywotnie więzienie.