Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/994

 — Lecz ta kobieta utrzymywała, że jest niewinny... Twierdziła, iż posiadała dowód, przekonywający o spełnieniu morderstwa przez nadzorcę fabryki.
 — Jaki dowód? — List własnoręczny Jakóba Garaud.
 — Gdyby istniał ów list, byłaby go dostarczyła sędziom.
 — Nie mogła go dostarczyć, mimo, że list istniał.
 — To bajka!
 — Nie! upewniam pana, to prawda.
 — Zkąd pan możesz wiedzieć?
 — Wiem z najlepszych źródeł. List ten się odnalazł.
 Pomimo całej woli zapanowania nad sobą, Jakub Garaud zadrżał.
 — Widzę, iż to pana żywo obchodzi... — rzekł Edmund.
 — Wcale nie... zaciekawia mnie tylko... To, o czem pan mówisz jest rzeczą nie do uwierzenia! List, odnaleziony po dwudziestu jeden latach, przyznaj pan, że to nad wyraz ciekawe! Gdzież on się znajdował?... W jakim starym sprzęcie... czy butelce.
 — W małym, tekturowym koniku.
 Harmant zacisnął usta i zbladł.
 — Ów konik, była to zabawka, dana małemu synowi Joanny Fortier. przez Jakóba Garaud.
 — Ależ to romans, panie, z książki wyjęty... — zaśmiał się z przymusem przemysłowiec — historya nieprawdopodobna! Pozwolisz więc, że w nią nie uwierzę!
 — Nie uwierzysz pan?
 — Nie... nigdy... na honor!
 — Otóż ten list... — rzekł Edmund, dobywając go z kieszeni. — Chceszże pan bym ci go odczytał?
 Jakób Garaud wstał z krzesła.
 — Lecz cóż to wszystko może mnie obchodzić, panie Castel? — zapytał drżącym zlekka głosem.