Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/995

 — Wkrótce dowiesz się pan o tem... — odparł artysta, kładąc na biurku arkusz stemplowego papieru.
 Przemysłowiec patrzył ze zdumieniem.
 — Co to ma znaczyć? — zapytał.
 — Natychmiast panu wyjaśnię. Oto arkusz stemplowego papieru.
 — Widzę go... lecz nie rozumiem...
 — Zrozumiesz pan w oka mgnieniu. Przedewszystkiem potrzeba nam będzie rozwiązać kwestyę pieniężną.
 — Kwestyę pieniężną? — powtórzył Garaud.
 — Tak. Osiemset tysięcy franków, w banku ulokowanych przez lat dwadzieścia jeden bez naruszenia kapitału i odbierania procentu, ile przynieśćby mogły?
 Harmant nic nie odpowiedział.
 — Przez taki przeciąg czasu, więcej niż potroiłby się kapitał — rzekł Raul Duchemin.
 — Zróbmy panie okrągły rachunek — rzekł Castel, zwracając się do milionera. — Proszę o wypłacenie mi dla pana Lucyana Labroue, sumy pięciuset tysięcy franków, przedstawiającej kapitał oraz procenta, od ukradzionych przez pana jego ojcu pieniędzy w 1861 roku.
 — Ja się nazywam panie, Paweł Harmant... — zawołał nędznik, pół obłąkany z przestrachu. — Pan mnie lżyć się ośmielasz?
 — Nie! ty się nazywasz Jakóbem Garaud... jesteś wykwalifikowanym zbrodniarzem! — zawołał artysta.
 — To kłamstwo... potwarz... oszczerstwo!
 — Oto akt śmierci Pawła Harmant, wychowańca szkoły sztuk i rzemiosł, zmarłego w Genewie... — mówił Edmund Castel powściągając wzburzenie. Nadeszła chwila Jakóbie Garaud, gdzie masz złożyć rachunek tym, których obdarłeś... Później złożysz drugi, przed sądem... Zapłać pięćset tysięcy franków natychmiast!