Strona:PL X de Montépin Tajemnica Tytana.djvu/191

 Maugiron spojrzał, nie bez pewnego zdziwienia na mówiącego doń w ten sposób człowieka.
 — Cóż to!... mój przyjacielu — zawołał — nie poznajecie mnie?...
 — Żeby kogo poznać trzeba go najprzód znać!... — odparł Piotr z coraz większą opryskliwością.
 — Czy nie wiesz, że ja tu prawie codzień przyjeżdżam?...
 — To być może... ale to nie moja rzecz!... Jeszcze raz się pytam, kogo pan potrzebuje?...
 Maugiron zaczął się śmiać.
 — Mógłbym się gniewać... — powiedział — wolę jednak powiedzieć ci, że jesteś bardzo oryginalnie śmieszny... Ja pytam się o pana Andrzeja de Villers, kasyera tego domu.. jeśli go znasz?...
 — Pan Andrzej wyszedł...
 — Kiedy powróci?...
 — Nie wiem tego... nie zdaje mi rachunków...
 — Jeżeli tak to życzę sobie mówić z panną Lucyną Verdier...
 — Panna jest zajęta,.
 — Zawiadom ją, żo pan Albert Maugiron chce mieć honor widzenia się jej...
 — Nie jestem służącym abym, spełniał pańskie zlecenia...
 Maugiron miał na ustach drugi wybuch śmiechu.
 — W każdym razie — rzekł służący czy nie służący, ale jesteś wielki bałwan, mój przyjacielu...
 — Niech sobie będzie bałwan... ale przyjaciel pań-