Strona:PL X de Montépin Tajemnica Tytana.djvu/192

ski to nie!... Zdaje mi się żeśmy jeszcze nigdy nie paśli razem świń...
 Cierpliwość eleganckiego młodzieńca zaczęła się wyczerpywać.
 — Chciałem obrócić to wszystko w żart — powiedział — ale dosyć już tego!... nawet za wiele!... usuń się z drogi!... sam się zaanonsuję!...
 — Niepodobna... jestem psem, stróżem domu, i nikt nie przejdzie... ale, jeżeli w interesie drzewa pan przychodzisz, to mogę pana oprowadzić po składzie, i wskazać panu ceny tak dobre jak ktokolwiek bądź inny...
 — Bardzo dziękuję ci za twoje usługi, mój poczciwcze!... — odparł Maugiron szyderczo — interesa jakie mnie sprowadzają, nie załatwiają się z robotnikami, ale z właścicielami... Powtarzam ci, że chcę się widzieć z panną Verdier...
 — A ja panu powtarzam, że jest zajętą, i że przeszkadzać jej nie myślę...
 Maugiron skrzyżował ręce na piersiach.
 — Co to jest!... co to ma znaczyć!... — wykrzyknął. — Zkąd to zuchwalstwo!...
 Piotr spuścił głowę i odpowiedział:
 — Pies stróż, nie jest zuchwałym jeżeli pokazuje zęby ludziom podejrzanym.
 Maugiron zadrżał, powieki rozwarły mu się, co znamionowało u niego silne rozdrażnienie.
 — Ludziom podejrzanym!... — powtórzył głosem mniej pewnym niż przed tem. — Czy dla ciebie jestem podejrzanym człowiekiem!...
 — I bardzo nawet!...