Strona:PL X de Montépin Tajemnica Tytana.djvu/196

wy człowiek chciał mnie zabić — dodał, wskazując na podmajstrzego — a ja broniłem się tylko... oto wszystko co ja wiem... Przy tem przepraszam panią tysiąc razy, za odegranie jakiejś roli chociaż tylko biernej w tem zajściu gwałtownem i jakiemś dziwnem szaleństwie, które zaniepokoiło ten dom i stało się powodem tak bolesnego wzruszenia pani... ale klnę się na moją duszę, że jestem zupełnie niewinny i że nie zgaduję wcale powodów....
 — Chciał pana zabić? — powtarzała Lucyna.
 — Tak... mój Boże... tak... jaknajprościej!...
 — On!... najlepszy z ludzi!... Ale zkądże ta myśl, zkąd to przypuszczenie?...
 — Spytaj się pani jego... on może pani odpowie... Co do mnie ja nie znam powodu ani jego nienawiści ani jego wściekłości...
 Lucyna zwróciła się do Piotra.
 — Słyszysz, Piotrze — powiedziała tonem surowym — milczenie będzie twojem obwinieniem!... trzeba mi odpowiedzieć!... trzeba!... ja tego chcę... ja tego wymagam!...
 Stary robotnik podniósł głowę i można było widzieć, że miał oczy czerwone, a twarz oblaną łzami.
 — Panienko — wyszeptał głosem tak cichym, że Lucyna prędzej się słów domyśliła niżeli je usłyszała — groźba mnie do szału doprowadziła...
 — Groźba?... jaka?...
 — Pogroził mi on, że mnie wypędzi z tego domu...
 — Czyś pan to powiedział? — spytała młoda dziewczyna pana eleganta.
 Maugiron przyznał.