Strona:PL X de Montépin Tajemnica Tytana.djvu/203

 Maugiron odpowiedział uśmiechem grzecznego niedowierzania.
 Lucyna kończyła:
 — Czybyśmy nie mogli, przynajmniej, przeciąć różnicę na połowę?...
 — Niepodobna...
 — Gdybym pana przekonała cyframi, że gdybyśmy przystali na to czego pan wymaga, nasze korzyści byłyby żadne?...
 — Pomimo wielkich zdolności pani, niechciałbym narazić jej na tyle ciężką próbę. Nie udało by się to pani... za to ręczę...
 — Daleko łatwiej by mi to przyszło niż to pan sądzisz?...
 — A więc niech mnie pani przekona...
 — Zobaczy pan.
 Lucyna wzięła duży arkusz papieru, umoczyła pióro w atramencie i zaczęta pokrywać go cyframi; ale po krótkiej chwili zbladła strasznie, oczy jej się w połowie przymknęły, pióro wypadło z ręki; nakoniec padła w tył na poręcz krzesła, szepcząc:
 — Wzruszenie było zbyt silne... istotnie... czuję się słabą...
 Maugiron i pani Blanchet rzucili się ku młodej dziewczynie podtrzymując ją każde ze swej strony.
 — Co pani jest? — spytali oboje na raz.
 Lucyna nie odpowiedziała; — oczy się jej zamknęły zupełnie, i głowa opadła bezsilnie na lewę ramię.
 Straciła przytomność.
 Nie wiele brakowało pani Blanchet, aby wpaść w zwy-